Μια διαφορετική αντίληψη περί οικογένειας. Η οικογένεια του/της συντρόφου μας

 Συχνά βλέπουμε τέτοιες αντιθέσεις ανάμεσα στις δύο πατρικές οικογένειες ενός ζευγαριού. Κάποιος από μια εμπλεγμένη οικογένεια παντρεύεται κάποιον από μίαν απελευθερωμένη οικογένεια. Κάποιος από μια αποδιοργανωμένη οικογένεια παντρεύεται κάποιον από μια εξαιρετικά οργανωμένη, γεμάτη προγραμματισμό οικογένεια. Βέβαια, τέτοιες αντιθέσεις οδηγούν σε δυσκολίες, αλλ’ η πρόθεση -να συγχωνεύσουμε και να ταιριάξουμε δύο οικογενειακούς κόσμους- εξακολουθεί να ισχύει.

Πίσω από κάθε οικογένεια ξετυλίγεται μια ιστορία και το ιστορικό της ενσωματώνει τόσο την ελπίδα της όσο και την απόγνωσή της. Όταν επιλέγουμε ένα ταίρι, βαθιά μέσα μας διαισθανόμαστε πως υπάρχει κάτι στη συγχώνευση αυτών των οικογενειακών ιστορικών καθώς και στην εμπλοκή του καθένα μας με αυτά τα ιστορικά, που υπόσχεται και στους δυο μας μια ευκαιρία να μεγαλώσουμε.

Απ’ τη συγχώνευση αυτών των δύο οικογενειών, όπως επίσης και απ’ τη συγχώνευση των δικών μας προσωπικοτήτων και προτιμήσεων, ελπίζουμε πως θα κερδίσουμε μιαν αλλαγή και μια προσταγή για αλλαγή. Για να τα βγάλω πέρα μ’ αυτή την πολύ δυνατή γυναίκα και για ν’ ανταγωνιστώ μ’ επιτυχία την εικόνα του δυνατού πατέρα της, έπρεπε να γίνω πιο επιτυχημένος απ’ το δικό μου πατέρα.

Υπάρχουν, άραγε, μερικοί γενικοί κανόνες που θα μπορούσαμε να εφαρμόσουμε σ’ αυτή την περίπλοκη υπόθεση της επιλογής ενός συντρόφου; Εφόσον ο καθένας από μας προσεγγίζει το γάμο με το δικό του, μοναδικό πλέγμα προβλημάτων κι αναγκών, η ποικιλία των ασύνειδων στρατηγικών στην επιλογή του συζύγου μας προκαλεί ίλιγγο. Ίσως με όλα τους τα προβλήματα οι παρακάτω κατευθυντήριες γραμμές να βοηθήσουν:

• Κάτω απ’ την επιφάνεια, ο σύντροφός μας μάς μοιάζει πολύ και προέρχεται από συνθήκες ζωής παρόμοιες με τις δικές μας στα θεμελιώδη χαρακτηριστικά τους.
• Σε κάθε γάμο υπάρχει κάποιου είδους ιεραρχία και αυτή βασίζεται συχνά σ’ ένα άρρητο συμβόλαιο, όπου το ένα πρόσωπο παίζει το «γονιό» στον άλλο που παίζει το «παιδί» του. Αυτή η συμπεριφορά μεταφέρεται απ’ τους ρόλους που έπαιζαν και οι δύο σύζυγοι στην οικογένεια της καταγωγής τους κατά την παιδική τους ηλικία. Για παράδειγμα, ένα μεγαλύτερο, υπερβολικά υπεύθυνο παιδί, μπορεί να παντρευτεί ένα μικρότερο παιδί που είναι συνηθισμένο να το φροντίζουν. Ή, ανεξάρτητα απ’ τη σειρά ηλικίας που έχουν με τ’ αδέλφια τους, ένα\παιδί- γονιός μπορεί να παντρευτεί ένα παιδί που το απορρίπτουν, που δεν είχε γνωρίσει αρκετή φροντίδα.
• Μπορεί αυτές οι διευθετήσεις που αφορούν τη φροντίδα να είναι αμοιβαίες και να μοιράζονται, κι αυτό να είναι προφανές. Συχνά, το κάθε πρόσωπο ενεργεί σαν γονιός προς το σύζυγό του, σε κάποια τουλάχιστον πλευρά του γάμου. Αλλά ακόμη κι αν οι διευθετήσεις φαίνονται να είναι εξαιρετικά άνισες, πάντα υπάρχει κάποια μορφή αμοιβαιότητας ανάμεσα στους συζύγους. Ακόμη κι όταν ο ένας σύζυγος φαίνεται να είναι «γονιός» σχεδόν με κάθε έννοια κι ο άλλος βρίσκεται αποκλειστικά σ’ ένα ρόλο «παιδιού», ο σύζυγος-γονιός ικανοποιεί τις ανάγκες εξάρτησης που έχει μέσα απ’ τη φροντίδα του προς τον άλλο σύζυγο.
• Αυτά τα συμβόλαια «βοήθειας» αναπαράγουν και στους δύο συζύγους την εμπειρία από τη ζωή τους στις δικές τους πατρικές οικογένειες. Αυτοί οι «υπνωτικοί» συνειρμοί αναστέλλουν πολλές πλευρές της ζωής και των δύο συζύγων, ιδιαίτερα το δικαίωμα ν’ απελευθερώνουν και ν’ αντιμετωπίζουν ανοιχτά το θυμό τους και να αισθάνονται ελεύθεροι σεξουαλικά.
• Σε κάποιο σημείο στο γάμο, αυτές οι διευθετήσεις που αποτελούν το κύριο εμπόδιο για να επιτευχθεί μια ισότιμη σχέση θα καταρρεύσουν. Όταν συμβεί αυτή η κατάρρευση, θα χρειαστεί και οι δύο σύζυγοι ν’ αντιμετωπίσουν τις απογοητεύσεις που ένιωσαν απέναντι στους γονείς τους όταν ήταν παιδιά.
• Ο σύζυγός μας θ’ αποδειχτεί ικανός να μας κάνει ν’ αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας και την ουσία των προβλημάτων που κουβαλάμε απ’ τα παιδικά μας χρόνια. Θα ξεσκεπάσει τα σημεία στα οποία είμαστε τρωτοί και θ’ απαιτήσει ν’ αναπτύξουμε νέες δυνάμεις.
• Η αντιμετώπιση του εαυτού μας και του ιστορικού μας θα γίνει μερικές φορές τόσο βασανιστική, που θα μας φαίνεται πως αν δεν αλλάξουν τα πράγματα, θα πρέπει ή να εγκαταλείψουμε αυτήν τη σχέση ή να ξανακυλήσουμε σε κάποιες πολύ τρομακτικές εμπειρίες της πρώτης παιδικής μας ηλικίας.
• Εάν επιβιώσουμε απ’ αυτές τις δοκιμασίες, υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες να μας προσφέρει αυτή η σχέση συντροφικότητα και αμοιβαία υποστήριξη.

Τέλος, αυτό που μας προκαλεί ίλιγγο είναι η προοπτική του απύθμενου βάθους αυτής της εμπλοκής μας, που δημιουργείται απ’ την αντιπαράθεση της ζωής του καθένα απ’ τους δυο μας, όπως και της ζωής των δύο οικογενειών μας.

Συρραφή – επιμέλεια : Ελένη Παπαμικρουλέα , Ψυχοθεραπεύτρια, Θεραπεύτρια Οικογένειας – Ζεύγους, Κλινική Κοινωνική Λειτουργός MSc , Εμψυχώτρια Ομάδων

Πηγή –Βιβλιογραφία :

Augustus Y.Napier, Ph. D.(1997).  Το ζευγάρι ο εύθραστος δεσμός. Εκδόσεις Ελληνικά γράμματα